ဘဝဟူသည္ မာရသြန္

မာရသြန္ေျပးပြဲအေၾကာင္းကို ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းဖတ္စာအုပ္ထဲတြင္ သင္ဖူးပါသည္။
ထိုဒ႑ာရီအရ ဘီစီ ၄၉၀ တြင္ ဂရိႏွင့္ ပါ႐ွန္းတို႔ စစ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ မာရသြန္စစ္ပြဲကို အေျခခံေလသည္။

ထိုအေၾကာင္းကို ဒ႑ာရီကြဲ မ်ားစြာ႐ိွေသာ္လည္း အဓိကအေၾကာင္းအရာမွာ ဖိဒစ္ပီးဒိစ္ဟုအမည္ရေသာ လူငယ္သည္ မာရသြန္စစ္ပြဲတြင္ ဂရိတို႔ ႏိုင္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္းကို မာရသြန္အရပ္မွ (၂၆) မိုင္အကြာ႐ိွ ေအသင္ၿမိဳ႕ကို ေျပးၿပီးအေၾကာင္းခဲ့ရသည္။
ထိုသို႔ စစ္ႏိုင္ေၾကာင္းသတင္းေပးႏိုင္လိုက္ေသာ္လည္း ထိုလူငယ္မွာ အသက္႐ႈံးဆုံးခဲ့ရသည္။
ထိုဒ႑ာရီမွ အစျပဳၿပီး မာရသြန္အေျပးပြဲမ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့သည္ဟု ဆိုေလသည္။
၁၉၉၀ ေက်ာ္ေလာက္က ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္လည္း မာရသြန္အေျပးပြဲမ်ား က်င္းပေပးခဲ့ဖူးသည္။
႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္မာရသြန္ သီခ်င္းမ်ား အစီအစဥ္မ်ားကို ျပသေပးခဲ့သည္၊ လူအမ်ားလဲ စိတ္ဝင္တစား႐ိွခဲ့ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္အတြက္မူ အားကစားဝါသနာမပါေသာေၾကာင့္၊ မွတ္မွတ္ရရ ငယ္စဥ္ (၄) ေက်ာင္းသာအ႐ြယ္တြင္ တာတိုေျပးပြဲ တစ္ခုႏွင့္ ပထမႏွစ္တြင္ မီနီမာရသြန္ တို႔တြင္သာ အားကစားပြဲဟု ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ဝင္ၿပိဳင္ခဲ့ဖူးပါသည္။
ပထမ (၄) တန္းအ႐ြယ္တြင္ ဝင္ေျပးသည္မွာ တကယ့္ အကြာအေဝးတိုတုိေလး ျဖစ္သည္။
အစုအေဝးသဘင္ လုပ္ရာ ကြင္းျပင္ ေတာင္ထိပ္ေျမာက္ထိပ္ေလာက္ ေျပးရျခင္းျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘိတ္ဆုံးမွ ေရာက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပးသည္ကို ျမင္ေသာ အစ္ကိုတစ္ေယာက္က ေျပာသည္။
မင္းတာထြက္တာကိုက ေနာက္က်တာတဲ့။
ပထမႏွစ္ မီနီမာရသြန္ ဝင္ေျပးေတာ့ ဆုခ်ိတ္ရမည္ဆိုၿပီး ဝင္ေျပးျခင္းျဖစ္သည္။
တက္တက္ၾကြၾကြႏွင့္ နံပါတ္သြားယူေသာေၾကာင့္ နံပါတ္ (၁) ႏွင့္ေျပးရသည္။ တန္းစီေတာ့လည္း ေ႐ွ႕ပိုင္းဘက္က ယူသည္။
ေျပးရင္းေျပးရင္းႏွင့္ အေလ့အက်င့္မ႐ိွေသာေၾကာင့္ ေျခေထာက္မ်ား ထုံလာေတာ့သည္။
သို႔ေသာ မရပ္ဘဲ အားတင္းေျပးခဲ့သျဖင့္ နံပါတ္ (၆) ျဖင့္ ပန္းဝင္ခဲ့သည္။
အဲေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိသည္က တာတိုအေျပးႏွင့္ မာရသြန္ ေတာ္ေတာ္ကြာျခားေၾကာင္း ျဖစ္သည္။
အားကစား မယ္မယ္ရရ မလုပ္ဘူးဘဲ မိမိအေတြ႕အႀကံဳကို အေျခခံ ေတြးယုံသာျဖစ္သျဖင့္ တကယ့္ အေျပးသမားအျမင္ႏွင့္ေတာ့ ကြာေပလိမ့္မည္။
တာတို အေျပးပြဲတြင္ တာမလႊတ္ခင္ အကုန္ တညီထဲ တန္းစီၿပီး၊ အခ်က္ေပးသည္ႏွင့္ ေျခကန္အားျဖင့္ တာထြက္သည္။
ထို႔ေနာက္ အားကုန္သုတ္ေျပးၿပီး ပန္းတိုင္ အေရာက္ တိုးဝင္ရသည္။
မာရသြန္က ထိုသို႔မဟုတ္ တာလႊတ္တြင္ တန္းစီသည္မွာ လူေပါင္းမ်ားစြာလည္းျဖစ္သည္။
တညီထဲမဟုတ္ အုပ္လိုက္ႀကီး။
စတာထြက္ေျပးလွ်င္လည္း လက္သီးစုပ္ၿပီး လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေ႐ွ႕ရင္အုံ အေပၚဘက္ ခပ္ေျမွာက္ေျမွာက္တင္၊ ပုံမွန္သာသာ ေျပးထြက္ရသည္။
သက္လုံေကာင္းရန္ႏွင့္ ေျပးႏႈန္းမက်ရန္ အေရးႀကီးသည္။
ၿပိဳင္ပြဲတို႔၏ အဓိက ပန္းတိုင္ခ်င္းလဲ ကြာသည္။
ပုံမွန္အေျပးပြဲမ်ားတြင္ ဗိုလ္ဆြဲေအာင္ ေျပးဖို႔ အေရးႀကီးသည္။
မာရသြန္ကေတာ့ ပန္းဝင္ေရးသည္ အေရးႀကီးသည္။
ေနာက္.. ကၽြန္ေတာ္ ဘဝကို အေျပးပြဲတစ္ခုႏွင့္ ယွဥ္ေတြးမိသည္။
လူေတြအမ်ားစုရဲ႕ ဘဝအျမင္ႏွင့္ ခံယူခ်က္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဘဝကို ပုံမွန္အေျပးပြဲတစ္ခုလိုျမင္သည္။
အားကုန္သုတ္လိုၾကၿပီး၊ ဗိုလ္ဆြဲဖို႔ပဲ အာ႐ုံစိုက္သည္။
မိမိေ႐ွ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေရာက္ေနပါက ထိုလူကို မေက်ာ္တက္ႏိုင္ဟုလဲ တြက္မိတတ္သည္။
တခါတခါ ေရာက္ေနသည့္လူကို ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ဖို႔ အသည္းအသန္ ႐ုန္းသည္။
မိမိသက္လုံကို ထိခိုက္ေစမည္ကို မစဥ္းစား။
တကယ္က ဘဝသည္ တာတိုေျပးပြဲမဟုတ္ မာရသြန္ၿပိဳင္ပြဲျဖစ္ေနသည္။
ဘဝ စတာထြက္ခါစက ဘာဘာညာညာ ကြဲျပားခဲ့ၾကသည္မဟုတ္။
လူအုပ္ႀကီးလိုက္ တန္းစီရသလို အေရာေရာ အေထြးေထြးျဖစ္သည္။
ေ႐ွ႕ေရာက္ေန၍လည္း ပထမႏွင့္ ဝင္မည္ဟု ေျပာ၍မရ။
မာရသြန္ေျပးဖူးပါက မိမိေ႐ွ႕႐ိွ လူကို ျဖတ္ေက်ာ္တက္ရာတြက္ မိမိအ႐ွိန္ျဖင့္ တက္ရသည္ထက္၊ တဖက္က သက္လုံက်၍ (ဒါမွမဟုတ္) ဒဏ္မခံ၍ အနားယူသြားသူမ်ား ပိုမ်ားသည္ကို သတိထားမိလိမ့္မည္။
ေနာက္ ရည္မွန္းခ်က္ကလဲ ပထမ ဗိုလ္ဆြဲခ်င္စိတ္ျဖင့္မလြယ္၊ ပန္းဝင္ေရးကို အာ႐ုံစိုက္၍ တစိုက္မတ္မတ္ ေျပးႏိုင္မွရသည္။
မဟုတ္ပါက ပန္းဝင္လိမ့္မည္ပင္မဟုတ္ဘဲ အနားယူရလိမ့္မည္ျဖစ္သည္။
ဒါ့ေၾကာင့္ ဘဝကို တာတိုအေျပးပြဲလို မေျပးမိသင့္ဟု ျမင္မိသည္။
အားလုံးထက္ ပိုပညာတက္ရမယ္၊ ပိုခ်မ္းသာရမယ္ စတဲ့ ပထမ ဗိုလ္ဆြဲေရးကို မဦးတည္သင့္။
တကယ္က ဘဝဆိုတာ မာရသြန္အေျပးပြဲ ဆုိတာကို သတိထားၿပီး ေအးခ်မ္းတဲ့ ဘဝဆိုတဲ့ ပန္းတိုင္ကိုပဲ အာ႐ုံစိုက္သင့္သည္။
မိမိ ဘဝရဲ႕ ေန႔ရက္ေတြတိုင္းကို သက္လုံေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ပုံမွန္ေလး ႀကိဳးစားအားထုတ္သြားပါက၊ ပန္းဝင္မည့္အျပင္ တျခား သက္လုံမခံႏိုင္တဲ့ သူေတြကိုလဲ ေက်ာ္တက္ႏိုင္ၾကပါလိမ့္မည္။
သူငယ္ခ်င္းအားလုံး ပန္းဝင္ႏိုင္ၾကပါေစ။